اثر فعالیت مقاومتی و تناوبی بر برخی پیش گویی کننده های بیماری های قلبی

مقدمه: در خصوص تأثیر فعالیت ورزشی و تمرینات ورزشی بر عوامل و متغیرهای بیوشیمیایی مهم در توسعه روند بیماری های قلبی - عروقی هنوز جای سؤال فراوانی وجود دارد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی پاسخ و سازگاری برخی پیش گویی کننده های بیماری های قلبی به تمرینات ورزشی در مردان غیر فعال بود. روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 20 مرد جوان غیر فعال به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی تقسیم شدند. آزمودنی ها پروتکل تناوبی و مقاومتی را به مدت هشت هفته اجرا کردند. برای بررسی پاسخ، نمونه های خونی قبل، بلافاصله و 2 ساعت بعد از فعالیت و برای بررسی سازگاری به تمرین قبل و بعد از هشت هفته به صورت پیش آزمون و پس آزمون نمونه های خونی برای متغیرهای وابسته شامل پروتئین واکنشی c، هموسیستئین و نیمرخ لیپیدی گرفته شد. از آزمون های آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر برای بررسی پاسخ به فعالیت و از آزمون های تی مستقل و تی وابسته برای بررسی تغییرات بین گروهی و درون گروهی در سازگاری به تمرین استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین پاسخ متغیرهای پژوهش به نوع فعالیت ورزشی اختلاف معناداری وجود نداشت. در واقع فعالیت مقاومتی نسبت به تناوبی موجب افزایش معناداری در میزان متغیرهای پروتئین واکنشی c و هموسیستئین شد (05/0p<). زمانی که پاسخ متغیرها بعد از 8 هفته تمرین (سازگاری) بررسی شد، نتایج نشان داد تمرین، تفاوت معناداری را در پاسخ به نوع فعالیت ورزشی ایجاد کرد (05/0p<) به طور کلی نتایج نشان داد سازگاری متغیرها به تمرین تناوبی بهتر از مقاومتی است. بحث و نتیجه گیری: سازگاری به فعالیت های ورزشی می تواند موجب بهبود در شاخص های سلامتی شود. در رابطه با نوع تمرین، به نظر می رسد  تمرینات تناوبی نسبت به تمرینات مقاومتی موجب بهبود بهتر و کاهش پیش گویی کننده های بیماری های قلبی - عروقی می شوند.